นานทีปีหน (ขนาดนั้น) ผมถึงจะไปเที่ยวถนนคนเดินที แม้ว่าพิกัดที่ตั้งของมันนี้จะอยู่ใกล้ๆ กันกับพี่พักของตัวเองก็ตาม (ทั้งถนนคนเดินวัวลาย และถนนคนเดินท่าแพ)
เหตุผลสั้นๆ ง่ายๆ ครับ คือขี้เกียจ ที่สำคัญหงุดหงิดด้วยเวลารถติดเยอะๆ ในวันที่มีถนนคนเดิน
ฉะนั้นแล้ว ถ้าผมจะไปเดินเที่ยวที่ถนนคนเดิน คงมีเหตุผลอยู่ไม่กี่อย่าง คือ พาชาวบ้านไปเที่ยว (ทำนองเพื่อนต่างถิ่นมา พามันไปซักหน่อย) หรือไม่ก็มีของต้องไปซื้อที่นั้น
อ่านกันมาถึงบรรทัดนี้แล้ว คนที่ไม่เคยมาเที่ยวอาจจะพากันสงสัยว่า ถนนคนเดินมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอ ผมก็จะบอกว่า มันน่าเบื่อสำหรับคนในพื้นที่ครับที่ต้องเจออะไรแบบนี้ทุกสัปดาห์ แต่ถ้าคนต่างถิ่นละก็ ผมว่าไม่เบื่อหรอก ยกเว้นเสียแต่ว่าคุณเคยเดินเที่ยวในลักษณะนี้จากที่อื่นมาก่อนแล้ว
แล้วถนนคนเดินท่าแพ มีอะไรที่น่าเบื่อและไม่น่าเบื่อบ้าง เอาตามประสบการณ์ผม คงแยกย่อยออกมาได้ดังนี้
เรื่องที่ไม่น่าเบื่อ
เสียงเพลงบรรเลงจากศิลปิน ทั้งกีตาร์โปร่ง ดีดขิม ดีดพิณ สีไวโอลิน กรณีไม่ฉายเดี่ยว แต่มากันเป็นวง ก็คงมีวงดนตรีจากคนตาบอด ที่เล่นเข้าขากันชนิดที่ว่าคนตาดีๆ แบบผมยังต้องอาย ไหนจะวงดนตรีพื้นบ้านจากคนแก่ในวัยคุยกับรากมะม่วง แต่ฝีมือไม่ได้แก่ตามเลย
ของกินเยอะ ยิ่งในโซนวัดพันอ้น นี่เป็นแหล่งฝากท้องชั้นเยี่ยมเวลาหิวมากๆ ตอนเที่ยวถนนคนเดิน ของกินส่วนใหญ่เน้นกินง่าย สบายอิ่มท้อง ส่วนใครจะนั่งกินตรงโต๊ะแถวนั้น หรือจะเดินกินกัน อันนี้ก็ตามสะดวก
เรื่องน่าเบื่อ
ผู้คนมาเดินเยอะเกินไป จนถึงขั้นน่ารำคาญเวลาจะดูของ เพราะในระหว่างที่คุณหยุดดูของนั้น ก็จะมีคนมาเดินเบียดเดินแซะ ยิ่งตรงทางเดินแคบกอรปกับคนเยอะชนิดเป็นปลวก รับรองคุณไม่สบอารมณ์ชัวร์เวลาดูของ
รถติด ที่จอดรถหายาก แน่นอนเมื่อคนเยอะ รถก็จะเยอะตาม ใครขับรถยนต์มา แทบลืมไปได้เลยว่าคุณจะหาที่จอดกันได้ง่ายๆ นึกดูก็ขนาดมอเตอร์ไซค์ยังลำบาก ส่วนความลำบากที่กระทบชิ่งมาด้วย คือชาวบ้านที่สัญจรไปมาแถวนั้น มักจะรำคาญเวลาออกไปไหนมาไหนในวันที่มีถนนคนเดิน
ส่งท้ายด้วยเรื่องน่าเบื่อ/ไม่น่าเบื่อ แบบลางเนื้อชอบลางยา สินค้าที่นำมาจำหน่าย ส่วนใหญ่เป็นของพื้นเมือง ไม่ว่าจะเป็นของที่ระลึก เสื้อผ้า เป็นต้น แน่นอนของแบบนี้วัยรุ่นแบบผมไม่ค่อยพิสมัยหรอก จะสนใจก็มีแต่คนแก่วัย 40 อัพ และนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่โหยหาวัฒนธรรมแบบฉบับล้านนา
และทั้งหมดนี้ คือถนนคนเดินท่าแพในความรู้สึกของผม…